Mensen werken om te leven, leven om te werken, ze weten het zelf niet meer. Het leven staat in teken van werken en geld. Een groter huis, een mooiere auto, de nieuwste iPhone. Het leven is raar.
Het zou toch in het teken moeten staan van liefde en zoveel mogelijk tijd doorbrengen met je geliefden? Dat is toch wat je gelukkig maakt?
Frisse lucht is niet voor jou vandaag.
Hoeveel mensen worden er nou echt gelukkig van een wekker die je net iets te vroeg wakker maakt? Vervolgens in alle haast een ontbijt naar binnen werken, dan als een dolle op de fiets naar werk. En dan is de fiets nog het minst erge, 1 uur (of meer) met het OV of de auto is ook geen uitzondering. Binnen moeten zitten terwijl het buiten heerlijk weer is. Maar je moet het hebben van de weg naar huis en werk. Frisse lucht is niet voor jou vandaag.
Hoe lang gaan we dit nog volhouden? Hoeveel generaties gaan het nog normaal vinden om van 9 tot 17 te werken? Wat willen we? Wat moeten we willen? Werken om te leven of leven om te werken?
In 2009, bijna 10 jaar geleden woonde ik een paar maanden in Costa Rica. Tijdens een van de vele weekenden weg ontmoette ik een Amerikaans meisje van eind 20. In Amerika had zij een goede baan in de entertainment industrie, maar ze had het gevoel dat ze geleefd werd. Ze besloot haar baan op te zeggen en te vertrekken. In Costa Rica leidde ze een simpel leven, ze woonde in een houten huisje en verhuurde een aantal andere huisjes (die overigens niet van haarzelf waren). Ze was gelukkig, gelukkiger dan toen ze nog in Amerika woonde. Op een of andere manier zal ik deze ontmoeting nooit vergeten, het heeft indruk gemaakt. Ik vraag mezelf vaak af of ik ook gelukkig zou kunnen worden van zo’n leven. Moet ik ook die stap nemen? Durf ik überhaupt die stap te nemen? Zou zij nog steeds in Costa Rica wonen? Of is ze misschien toch teruggekeerd naar Amerika? Ik zal het nooit weten. Misschien is dat ook niet belangrijk…
Misschien vind je dit artikel ook interessant: Parttime werken als je 26 bent en geen kinder hebt, is dat oké?